Nerve Fiber Analysis

Gisteren liet de KannieBaal een foto van zichzelf zien. Het is een soort foto die van zijn ogen gemaakt zijn met een GDx apparaat. Dat apparaat, waar je dus in moet kijken, maakt een opname van de conditie van je ogen. Aan de hand hiervan kan de schade vastgesteld worden die te hoge oogdruk veroorzaakt. Ook de oogdruk is gisteren bij de KannieBaal gemeten. Dat fluctueert op een dag, maar meestal zit de KannieBaal zo rond de 22 en de 25 mm Hg. Rond de 10 is het mooist, maar dat gaat dus niet lukken bij de KannieBaal. Een goede bijkomstigheid is dat de KannieBaal een dik hoornvlies heeft. Dat is 2 jaar geleden een keer gemeten en toen is vastgesteld dat dat vrij dik is. En dat geeft weer recht op extra aftrekpunten, zodat de KannieBaal ongeveer rond de 20 uitkomt. Maar dan moeten we wel blijven druppelen. Als je wat wil lezen hierover dan kun je hier terecht, maar ook de goegel is behulpzaam met woorden als oogdruk en glaucoom. De oogdruk meten gebeurt in het ziekenhuis waar ik kom op 2 manieren:
1. De puff meting: je plaatst je hoofd in een hoofdsteun. Terwijl je recht vooruit blijft staren wordt een apparaat naar je oog toe bewogen. Zonder contact te maken blaast het apparaat een luchtstroom naar het oog. Het apparaat meet hiermee de oogdruk. Je schrikt je alleen iedere keer de touwtiefus van dat geblaas op je oog. Deze methode is behoorlijk nauwkeurig, maar het kan beter met
2. Applanatie tonometrie: Het te onderzoeken oog krijgt een verdovende druppel. Je plaatst je hoofd in een hoofdsteun. Terwijl je recht vooruit blijft staren beweegt de onderzoeker een klein plastic meetinstrument naar het oog toe. Als deze net contact maakt met het oog wordt de oogdruk met een blauw licht opgemeten. Die druppel prikt even, maar daarna is het oog verdooft en voel je dus verder niets van dat onderzoek.



En voorlopig mogen we dus even wegblijven, over een jaar terug komen. Maar wel doorgaan met druppelen.