Pleituh

De KannieBaal gaat weer eens. Hij kan het niet laten. De auto inladen, dingen nakijken, alles opladen wat mee moet en dan gaan we morgenochtend rijden. HJ past op poes en huis en wij gaan het er van nemen. Nou ja, dat is betrekkelijk, er moet nog wel even gewerkt worden aan de plinten en de muren moeten geschilderd. Maar ik heb goede hoop dat J. dat gaat doen, dan zal ik toezicht houden. Want als de toezichthouding niet goed geregeld is kunnen er allerlei misverstanden en zelfs gevaarlijke situaties ontstaan en dat is niet goed. En dan komt de taakverdeling in de knel en dat is nog veel gevaarlijker.

                      

Voorbeeld van een verkeerde taakverdeling.

Vrije dag

Toen de KannieBaal vanochtend op stond, doorstroomde hem het blijde gevoel van een vrije dag. Je kent dat nog wel van vroegâh: de eerste dag van de vakantie, ijsvrij, een zieke meester en naar huis gestuurd worden en meer van dat soort vrolijke zaken. Welnu, de KannieBaal gaat daar uitgebreid van genieten en schrijft dus geen stukje vandaag. Jammer hè?

                            

De paas

Helaas voor de haas en voor jullie, maar de KannieBaal had vandaag ook weer een vrije dag. En hij zag in zijn agenda dat hij morgen ook weer vrij had. Niet te geloven, zoveel vrije dagen achter elkaar. Maar met dit mooie weer geniet de KannieBaal daar volop van. Morgen paaseieren eten met het kleine meneertje en mevrouwtje. Ze nemen dit keer ook hun ouders mee. Nu maar hopen dat er nog eieren zijn.

 

                        

Helaas

Voor alle lezers, maar de KannieBaal heeft een vrije dag. Goede Zaterdag. Dus tot morgen.

De sloop

Vroegâh, toen de KannieBaal zich alleen maar tweedehands automobielen kon veroorloven, moest je soms naar de sloop om goedkope  onderdelen te zoeken. Je vroeg dan aan die sloopcowboys: Hebben jullie nog een Dakett staan? Ja, daar ergens, ga maar kijken. Wat moet je hebben? Een kofferdeksel of een wieldop of een binnenspiegel of een cardanas, zei je dan. En dan maar zoeken naar een bruikbare auto, waar je af kon slopen wat je nodig had. En soms kwam je andere leuke dingen tegen, die je er direct uitsloopte. Het was altijd een onbeschrijflijke bende op dat terrein, met wrakken die olie en benzine stonden te lekken, wat vervolgens allemaal de grond in liep. Dus de verwachtingen van de KannieBaal waren hooggespannen, toen hij vanochtend naar de sloperij ging.

                     

Maar helaas, het gaat tegenwoordig anders. Ze hebben een balie. Echt waar, een balie. Daar meld je je aan en vertelt wat je nodig hebt. Dan moet je naar een andere balie (ze hebben dus T W E E balies, die slopers) en daar lever je in wat niet meer werkt en moet je meelopen naar een stelling. Daar wijzen ze aan wat je nodig hebt, vervolgens mag je dat zelf pakken en dragen naar de eerste balie. Daar reken je af (geen naam, geen rekening, geen bon, slechts papiergeld) en mag je met je aanwinst weer oprotten. Niks effe snuffelen tussen de wrakken, kijken of je nog iets lolligs tegenkomt of effe griezelen bij een frontaal gebotste auto met alle airbags ontploft. Je krijgt geen auto te zien, wel een inkijkje in een enorme hal vol stellingen met onderdelen. Saaie bende hoor!

De kneu

Die hoorden we wel, maar zagen we niet, gisteren in de duinen. Of het was een andere vogel, een tapuit wellicht. Al die namen zijn nogal verwarrend en die vogels zien er ook allemaal weer anders uit, wat het nog moeilijker maakt om te weten wat je ziet en wat je hoort. Deze meneer heeft daar veel minder moeite mee en hij kan ook nog eens vreselijk mooie foto’s maken. Daar kan je best een uurtje rondkijken zonder dat je je verveelt. Maar de KannieBaal kwam gisteren nog wat andere plaatjes tegen toen hij wat zocht voor het stukje hondsdraf. En alhoewel beide plaatjes gejat zijn wil ik ze hier toch wel even neerzetten, zeker omdat ze met het hondsdraf te maken hebben.

                 

Deze heet dus ook hondsdraf, nou ja, waarom is wel duidelijk. Het is te koop voor € 490,—en dat is toch geen geld. Wie wil weten waar hij het kan kopen moet zich maar melden bij de KannieBaal. Een ander plaatje is dit kunstwerkje

                      

maar om verschillende redenen vielen ze beide af en kwam alleen Pom Toes door de keuring. En waarom dan wel, vraagt u zich wellicht af? Dat zou de KannieBaal ook wel eens willen weten. Hij weet het alleen niet en da’s toch wel jammer. En verder vandaag een accu uitgebouwd en morgen gaan we fijn naar de sloop om een nieuwe te zoeken. Maar daar vertellen we morgen wel over.

Hondsdraf

Was de KannieBaal weer in dezelfde duinen als gisteren, maar nu om afscheid te nemen van een collega. En we kregen een rondleiding door INV-gidsen door de duinen. En we kwamen natuurlijk vanalles tegen (dat hadden die gidsen goed geregeld) van fitissen en tapuiten, buizerds en ook allerlei leuke planten hadden ze voor ons neergezet. Zo kwamen we het hondsdraf tegen, maar ook het look zonder look. Paardebloemen natuurlijk en brandnetels. Die laatste staan altijd aan het begin van de paden in de duinen. Dat komt omdat die nogal houden van het gezeik van honden en die doen dat altijd aan het begin van de duinen. Dan worden ze losgelaten (mag natuurlijk niet vanaf 1 maart in verband met de vogelbroed) en gaan ze gelijk zitten zeiken. En de brandnetel is daar nu weer gek op, die gedijd daarvan, als het ware. Enfin, het was een leerzame middag, want de KannieBaal wist dat allemaal niet. En het was prachtig weer natuurlijk, dus was ook mooi meegenomen.

                           

Fiesten

De KannieBaal dacht dat vandaag, met dat mooie weer, wel eens een uitgelezen moment zou zijn om de eerder aangeschafte fietsdrager uit te proberen. Het weer werkte mee, dus in een mum van tijd zaten de fietsen achterop de auto. En toen maar rijden met die dingen achterop. En angstvallig in de spiegel blijven kijken of ze er nog wel zaten. Maar na een kwartiertje rijden (en wat ernstige verkeersdrempels verder) bleek wel dat de KannieBaal alles goed vastgesjord had. En in Noordwijkerhout (langs de bloeiende bloembollenvelden) een parkeerplaats opgezocht en toen maar fietsen richting Zandvoort. Maar moeder, wat was het heet! Daar had de KannieBaal even geen rekening mee gehouden, alsmede het verschijnsel dat die duinen op en neer gaan. En het wegdek eveneens. Dus de KannieBaal trapte zich het l*plazerus. Gelukkig kon hij bij de Langevelderslag even uitrusten, maar toen bleek dat hij ook geen portemonnee bij zich had. En J. ook niet. Daar zaten we dan. Allemaal ijscotentjes met heerlijke versnaperingen als raketten, calipsoos en hoe die dingen nog meer mogen heten. We stonden met de neuzen tegen het raam gedrukt en het water liep ons in de mond. Dus uit arren moede maar weer terug gefietst en op naar huis. De fietsen weer goed vastgebonden en gelukkig lagen er thuis nog ijsjes in de vriezer. Het is een uitkomst die fietsdrager, maar je moet er wel goed bij nadenken. Niet iedereen doet dat, blijkt wel uit onderstaand.

                        

Je kunt nog net achterop de fietsen zien zitten. Maar de rest zit in de kreukels. Jammer, hè?

Met frisse moet

Weer terug uit F. waar de KannieBaal zich een slag in de lucht heeft gewerkt: plafond slopen, gaten dicht purren, rotzooi naar de dechetterie brengen. Plafondplaten kopen, aanbrengen, 5000 keer trapje op en af, boven het hoofd schroeven indraaien (500 stuks, dus lamme armen), tegels snijden, voegen schoonmaken, randen aansmeren en dat soort bezigheden. Dus de KannieBaal is blij dat hij weer thuis is, want daar hoeft hij alleen maar: stukje langs het strand wandelen, uitslapen, mail lezen, KannieBalenstukje maken, kortom: een luizenleven. Maar het weer in F. was bijzonder aangenaam, de bomen en struiken lopen al lekker uit en de vogels zijn ook druk in de weer. En de spierpijn begint al aardig te zakken. De KannieBaal weet wel zeker dat dit de laatste keer is dat hij zo hard gaat werken in F. Het meeste werk is wel gedaan, er resten zich nog wat “afmaakklussen” zoals het nieuwe plafond witten en wat andere zaken, die, als het meezit niet veel tijd kosten. Plintjes langs plafond en muur en nog wat ander opvulwerk. Dat gaat allemaal wel lukken en het is ook nog eens goed voor de spieren, zullen we maar denken.

                           

Neeneenee, geen apps meer!

Iedereen beklaagt zich bij de KannieBaal over dat gezeur over die apps. Niemand snapt waar het over gaat en niemand wil het lezen, dus de KannieBaal heeft een beslissing genomen: voorlopig geen apps meer. Tenzij er natuurlijk om gevraagd wordt. Stel dat iemand zegt: hé KannieBaal, weet je nog een mooie app voor prenatale psychodiagnostiek of een app om de reciproke inhibitie te verduidelijken (als KannieBaal moet je van alle markten thuis zijn) dan zal de KannieBaal zijn hart over zijn hand vegen en in de materie duiken om een goeie app te vinden. Maar voorlopig dus even niet. Maar wat dan wel? De schilder? Die is bijna klaar. Klussen in Frankrijk? Zondag gaat de KannieBaal rijden en dan een week lang elke dag hard werken met T. Plafond slopen, elektriciteit vernieuwen, nieuw plafond erin, terras betegelen en nog vele andere zaken. Maar dat is dan ook de laatste keer dat er zo hard geklust gaat worden. Dan moet het helemaal klaar zijn en doen we nix meer (op wat regulier onderhoud na). Over het oppassen op het kleine meneertje en mevrouwtje? Dat was vermoeiend maar leuk. En we hebben het kleine meneertje leren schommelen.

                

En we zijn naar het strand geweest, dat is altijd goed. En speeltuinen doen het ook heel goed. En lekkerbekjes lusten ze ook graag, of vissticks. Liedjes zingen is heel fijn, voorlezen ook. Filmpjes kijken is ook een prima tijdverdrijf en het kleine meneertje kijkt graag naar Wall.E

                    

Het kleine mevrouwtje wilde een film zien die niet werkte, dus toen hebben we het zandkasteel maar opgezet. Dat viel wel in de smaak.

Toch maar weer een app

Want die kwam de KannieBaal tegen vandaag en hij wil daar toch over vertellen. Deze app installeer je natuurlijk op je smartfoon (anders zou het geen app zijn) en die neemt met een door jezelf in stellen interval een foto. Je gaat bijvoorbeeld met je familie een dagje zeevissen. Je zet de app aan en om de, zeg, 3 minuten neemt hij een foto (je moet je smartfoon zodanig dragen dat de camaralens net uit je overhemdzakje steekt). Vervolgens kun je ‘s avonds thuis leuk zien dat neef Geurt een mooie geep gevangen heeft, hoe neefje Piet een vlijmscherp vishaakje in zijn hand kreeg, dat oom Klaas over de reling stond te kotsen, dat de lijnen van de hengels weer eens lekker door elkaar gelopen waren en iedereen stond te vloeken om de zaak te ontwarren, kortom, het plezier van die dag beleef je nog eens. Of je maakt een leuke fietstocht met vrienden en ‘s avonds kun je leuk terugkijken waar je verkeerd afgeslagen bent, waardoor je 40 kilometer om moest fietsen, waar vriendin Truus een lekke band kreeg en bij het plakken bleek dat de solutie opgesnoven was door je neeffie Gijs, zodat Truus kon gaan lopen en hoe tijdens de piknik vriend Knelis alle lekkere broodjes zalm in een ommezien had opgevreten, zodat er voor de anderen niets meer over bleef. Al die leuke momenten van elk leuk uitje, reünie, feestje, trouwerij of teraardebestelling kun je zo versneld afspelen om je leven nog een beetje leuk te houden.

 

                          

De app is nog in beta-versie, wat wil zeggen dat hij het dus nog niet doet, maar er is grote vraag naar, zo is inmiddels gebleken. In een mum van tijd hadden zich 38 beta-testers aangemeld die hun leven wel vast wilden leggen. Aan een koppeling met twieter, feestboek en linkedingen wordt ook nog gewerkt, zodat je daar ook alles op kunt zetten.

Het komt er niet van

Iedere keer komt er iets tussen of ontbreek het de KannieBaal aan tijd om aan dit blog te werken. En dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn, want zo ontstaan er steeds gaten in de stukjes. Je ziet dat wel meer bij anderen, de gaten tussen de stukjes worden steeds groter en tenslotte verstomt het helemaal. Niet dat dat erg is, maar het is wel jammer. In een opwelling begon ik aan dit KannieBalenblog, niet wetend waar het over zou moeten gaan of hoe het zich zou ontwikkelen. Nu weet ik welke kant is uitgegaan en dat bevalt me wel. Maar de discipline ontbreekt momenteel om elke dag iets te maken. En een weekblog is ook niets, dus ik weet het even niet meer. En nu is het ook al weer laat, tijd om te stoppen.

Gaapje Gaapje, heb je witte wol...

De KannieBaal past nu een paar dagen op het kleine meneertje en mevrouwtje en dat is wel vermakelijk. Vooral als het kleine mevrouwtje gaat zingen. Soms mag je meezingen, soms ook niet. En favoriet is toch wel het prachtige lied: Gaapje, gaapje, heb je witte wol, ja baas ja baas, 3 zakken vol, één voor de meester en één voor zijn vrouw, één voor het kindje dat bibbert van de kou. Ze kan dat helemaal alleen zingen en dat is toch wel ongelooflijk voor een dreumes die nog 2 jaar moet worden.
Vanochtend zijn we naar de speeltuin gelopen, maar die was dicht. Dus moesten we met de auto naar een andere die wel open was. Gommelen is nog steeds favoriet bij het kleine mevrouwtje.

Later meer