Zeker

Doos rest
buis vest

Rijden

Iets meer dan 620 kilometer gereden vandaag, we zitten nu in het noorden van Frankrijk, tegen de grens van Luxemburg aan. Morgen zitten we zo weer op de snelweg, Luxemburg in, daar even tanken, dan door de Ardennen  (zal daar wel regenen, het regent namelijk altijd in de Ardennen), dat is dus België. En dan krijgen we nog een stukje Nederland van 100 kilometer en dan zijn we thuis. Maar nu eerst snurken, we hebben al lekker gegeten bij de turken, dus nu even kijken of er nog voetbal is op de tv en dan plat. En morgen dus verder.

Inpakken

Vanmorgen een beetje begonnen met inpakken. Gereedschap uit de grote kast gehaald, die kan straks op slot. Al het gereedschap wat mee naar huis moet staat nu klaar om in te laden. Kleren ingepakt, maar er moet nog het één en ander drogen. Maar af en toe regende het vanmorgen. Weet je wat we gaan doen, zei mevrouw J. We van lunchen bij de Etap, dan hoeven we vanavond niet te koken. Zogezegd, zogedaan Was aardig, maar de saladebar is helaas verdwenen en dat is toch wel jammer. Nu gaan we wat uitbuikwerk en wat dutten en dan zet de KannieBaal de auto voor. En dan gaan we inladen.

Plat dagje

Met lichte werkzaamheden. Gereedschap een beetje uitgezocht, wat moet er weer mee naar huis, wat kan hier blijven. Ook al vast een beetje het één en ander klaar gezet. Wat schoongemaakt, onder andere de zwemschoenen. Jeneverbessen geplukt en schoongemaakt. En mevrouw J. heeft 2 wasjes gedraaid. Vanmorgen spetterde het nog een beetje, maar vanmiddag hadden we volop zon, dus alles droogde lekker. En toen zei mevrouw J. : weet je wat, we gaan lekker lunchen in Pwie, dan hoeven we niet te koken en kunnen we vanavond volstaan met een stukje brood. Daar was de KannieBaal onmiddellijk voor te porren, dus we hadden een heerlijke konijnenpaté, ravioli met kaasschaafsel en een heerlijke saus en pain perdu toe (zeg maar wentelteefjes). Dat smaakte uitstekend. Verder is het hotel geboekt, we gaan zaterdag rijden en komen zondag thuis. Ook weer lekker.

Hier en daar

Zo zit je daar, zo zit je hier. Italië verlaten en nu weer in Frankrijk.  En het was een eind rijden, bijna 600 kilometer. Maar het ging allemaal goed. En op het eind nog even boodschappen gedaan en de benzinetank helemaal gevuld. En op de plaats van bestemming de auto leeggehaald, maar dat was uiteindelijk zo gebeurd.. Morgen gaat mevrouw J. wassen, vooropgesteld dat het droog is. En dat er water uit de kraan komt, want dat was bij aankomst niet het geval. Maar er werd door de burgemeester gewerkt aan de waterleiding, dus dan zal het wel goed komen. En dan gaan we nadenken over de thuisreis. Maar dat komt nog wel.

Schuitje varen

Vanmorgen na het ontbijt, spullen gepakt en naar de boulevard gelopen. Toch gauw een half uurtje lopen. Kaartjes gekocht en met de boot mee. Grote groepen moesten er ook nog mee, dus de boot zat bomvol.. Eerst naar San Fructuosa , alwaar we de kerk bekeken hebben. Er was ook nog een toren,  maar mevrouw J. vond dat we gisteren al genoeg geklommen hadden. Toen weer terug (we hebben die boot als een soort hop-on hop-off gebruikt) naar Portefino. Even wat rondgelopen en toen lekker op een terras gaan zitten voor een koud drankje. En toen weer met de boot terug naar de boulevard van Rapallio en terug gelopen naar het hotel. Lekker gezwommen en vanavond lekker gegeten en nu gaan we wat dingen inpakken en morgen vroeg ontbijten en dan bijna 600 kilometer terug rijden. Maar we doen rustig aan, we hebben de hele dag de tijd om de 400 tunnels in Italië en het stuk in frankrijk te rijden.

Baai naait

Zelfde foto als hieronder, alleen het tijdstip is anders. Maar het blijft mooi hier. Vanmorgen wilden we naar een heiligdom ofwel een Sanctuario,  maar daar hebben we ons een beetje in vergist. Op een gegeven moment zagen we een bordje met een wandelpad en de gijsgijs gaf aan dat her niet zo ver meer was. Dus wij uit de auto en lopen. Dat bleek uiteindelijk 2 uur lopen naar boven en zeker een uur en een kwartier weer naar beneden. En geen water bij ons, maar gelukkig kwamen we vriendelijke Italianen tegen die én vertelden dat het nog een half uurtje lopen was en ons een flesje koud water verschaften. Bovengekomen bleek het heiligdom dicht, maar een terras open dus daar hebben we, met een fantastisch uitzicht, ons verfrist met een koud colaatje. En nog een flesje koud water voor de terugweg, zo kwamen er wel weer. Morgen wellicht wat spierpijnen, maar het meer dan overvloedige ontbijt hadden we er wel vanaf gelopen. Morgen gaan we varen, zegt mevrouw J. Hoeft de KannieBaal niet zo veel te lopen.

Uitzicht op zee twee

Hieronder staat een foto van het echte uitzicht dat we hebben in ons hotel. Maar de KannieBaal kon het even niet laten om een grapje te maken.

Grapje

Natuurlijk is onderstaand stukje een grapje. We hebben een prachtig uitzicht, maar het is nu te donker om daar een foto van te maken. Dat zullen we morgen dus wel even doen. We hadden een ontspannen rit hier naar toe, we hoefden maar 60 kilometer te rijden. We hebben vanmorgen rustig ontbeten, met een prachtig uitzicht op zee, alles ingepakt en ingeladen en rond 10 uur vertrokken. We reden nog langs het gebied waar de brand was geweest, het rookte nog een beetje en er vloog een heleicopter met een waterzak rond. Maar het was een smalle weg en we konden niet ergens parkeren, dus we zijn doorgereden. . We zitten dus in een vrij grote plaats, even buiten het centrum. Het stikt hier van de restaurantjes, we moeten alleen nog even zoeken naar een leuk tentje. Wel lekker gegeten vanavond, maar we waren de enige gasten. En geen muziek, dus dat is voor de KannieBaal een aangename zaak. Morgen zoeken we wel weer wat anders, straks lekker slapen. Oja, we gingen vanmiddag even lekker bij het zwembad zitten, we lagen nog geen 3 minuten in het water of het begon te regenen. Nu waren we gelukkig al nat, maar het was een vreemde gewaarwording.

Uitzicht op zee

We zitten in het laatste hotel van onze Italiaanse reis. We zijn aangekomen in het bristolliaanse grote hotel in een kamer met zeezicht. Daar moest mevrouw J. extra voor betalen, zo gaat dat met die hotels. Dus vol verwachting deden we de balkondeuren open en wat zien wij.......

Vette peg

Vandaag wilden we een wandeling gaan maken bij Valastra.  Mevrouw J. had die opgezocht in een boek en daar zouden we een prachtig uitzicht krijgen op de 5 dorpen van de Tsjinketerre. Helaas was de weg daar naar toe afgesloten, om onduidelijke redenen. Waarschijnlijk hebben de bewoners te veel last van de enorme drommen toeristen die hier komen en sluit men de toegangsweg af. We hebben er toch nog wel een aardig tochtje van gemaakt, maar vervelend was het wel. Ook vanavond zat het niet mee, we wilden bij een aardig restaurant gaan eten maar daar was een trouwerij gaande dus daar konden we niet terecht. In een ander restaurant draaiden ze harde muziek en dat is ook nix voor een dove KannieBaal. Kortom....het zat niet mee vandaag. Nog wel wat foto's  van een toeristenbond,  waar we niet mee meegegaan zijn en wat impressies van wat Tsjinkedorpen.

Blussers

Die blusvliegtuigen, Italië  heeft er een stuk of 14, zijn Canadair CL-415 vliegtuigen. Google dat maar eens dan steek je nog wat op. In 30 seconden slurpen die een zooi water op en brengen dat naar de brand. Ze gooien het niet op de brand maar er voor, zodat de brand niet verder kan uitbreiden. Maar er zijn al de nodige ongelukken mee gebeurd en dat is natuurlijk minder. Vanmiddag vloog er nog een boven zee,  had net water geschept en met inzoomen kon ik nog net aardig in beeld krijgen. 

Tsjinketsjinke

Vandaag was tsjinketerre dag. Na het (overigens uitstekende ontbijt) in Deiva Marina in de trein gestapt. Kaartje gekocht voor de heenreis naar Riomaggiore en kaartjes voor de terugreis. Eerste tsjinkedorp wat we tegenkwamen was Monterosso,  RojeBerg zouden wij zeggen. Uitgestapt en rondgelopen en foto's gemaakt. Toen door naar Vernazzo, maar moeder wat is het heet. Eigenlijk wilden we een stuk met de boot doen, maar we zagen die schepen af en toe varen. Open dek, barstensvol en uren in de brandende zon zitten, dat is niet aan ons besteed. Dus daar hebben we vanaf gezien. Verder gereden, Corniglia overgeslagen en in Manarola uitgestapt. Mooie foto's gemaakt, lekker rondgekeken en tenslotte naar Riomaggiore gegaan. Op een terras met uitzicht op zee wat gedronken en toen was de KannieBaal het zat. Het is overal stervensdruk en omdat het ook nog eens bloedheet is is het eigenlijk niet echt aangenaam. Dus de trein naar Deiva genomen, naar ons hotel gelopen ( 5 minuten lopen, dat is wel prettig) en zwembroek aangetrokken. Bedjes gekregen en toen lekker de zee in, manmanman wat is dat lekker. Alleen zagen we grote rookwolken, kennelijk was er een bosbrand gaande. En even laten kwamen er 3 blusvliegtuigen aan. Die slurpen enkele duizenden liters water naar binnen terwijl ze vlak boven zee vliegen en gaan dan naar de brand en flikkeren dat water naar beneden op de brand. Werkelijk een fantastisch gezicht om die vliegtuigen in een boog naar zee te zien vliegen, water slurpen en dan langzaam weer omhoog te zien gaan en met een bocht naar de brand te zien vliegen. Helaas konden we niet zien waar ze het water neer gooiden,  dat zat net een berg voor. Prachtige dag.

Man man man

Wat een dag. Na het ontbijt vertrokken, richting Italië. Maar eerst moesten we Frankrijk uit zien te komen. Of eigenlijk: op de snelweg zien te komen. Maar we kwamen in de buurt van Sint Troppertje en dan weet je het wel: filerijden. Allemachtig, dat  duurde en duurde en duurde. Maar uiteindelijk kwamen we op de snelweg terecht. Tot we in Italië kwamen. Veel wegwerkzaamheden, wegversmallingen en dergelijke ongein. Het schoot niet op. En toen we tenslotte van de snelweg konden waren we wat te snel, we hadden nog een klein stukje door moeten rijden. Nu moesten we bij een stoplicht wachten dat eens in de 10 minuten op groen zou springen. Raar gedoe natuurlijk, maar er stond een klok die de tijd aangaf en op welk tijdstip hij op groen zou springen. Wij wachten en wachten en jawel hoor, G R O E N. Gassen, zei mevrouw J. En toen snapten we waarom. Het was een hele lange tunnel, kilometers lang en de weg is net breed genoeg voor de auto. Passeren? Onmogelijk! En toen gingen we er nog te snel van af. Moesten we weer wachten. En later nog een keer zo'n stoplicht. Weer wachten. En toen waren we in het dorp maar reden we weer verkeerd. Maar na veel 5en en 6en waren we bij het hotel. Mevrouw J. zei: ik ga gelijk zwemmen, ik pak even wat spullen uit de auto en we gaan.....hup, het water in. De KannieBaal hoorde het  sissen en de stoom kwam er vanaf, maar wat was dat lekker! Nog even op een heerlijk bedje gelegen en toen op zoek naar wat te eten. Het werd een pizza, maar dat is Italiaans.

Ruggespraak

Het gaat beter met de rug van de KannieBaal, vanmorgen een heel  stuk over het strand gelopen en dat ging goed. Maar bij het hotel voor stond veel wind en waar wij gelopen hadden was aanzienlijk minder wind, omdat dat stuk strand achter een bergkam ligt. Dus hebben we de auto gepakt en zijn we daar naar toe gereden en op een grote parkeerplaats gezet. En met de spullen naar het strand gelopen, stoeltjes, parasol en handdoeken en heerlijk gezwommen in zee en zitten lezen.
De gitarist was met z'n 3en en ook nog een danseres en waren samen goed voor flink wat decibellen. Maar het eten smaakte desondanks uitstekend en het flesje wijn ging naar binnen als een preek in een ouderling. Maar het einde van de voorstelling hebben we niet afgewacht, dat hebben we vanaf ons balkon aanschouwd. Vanavond laatste diner en morgen gaan we naar Italië. Tunneltje in en tunneltje uit en dat 500 keer. Kleine tunneltjes en lange tunnels, maar heel veel. Vanavond inpakken, morgen nog ontbijten en dan pleiten. Was heel leuk hier.

Paco

Vanavond krijgen wij een Spaanse gitaarvirtuoos die het diner komt opvrolijken met vrolijke klanken. Een soort Pako Penja maar dan nieuwer. De KannieBaal zal natuurlijk morgen vertellen hoe het allemaal was en of het eten nog wel smaakte als het begeleid wordt door gitaarklanken. Verder heeft de KannieBaal nog behoorlijk last van zijn rug gehad, maar gaat het langzaam zakken. Dat zou prettig zijn, dan kunnen we eens een aardige wandeling langs het strand gaan maken. Voorlopig zit de KannieBaal nog op een stoeltje en doet hij niet veel.

Het valt reuze mee

Vanmorgen liet de KannieBaal een foto zien vanaf het balkon naar de ene kant, nu een foto naar de andere kant. En was het vanmorgen nog wat bewolkt, nu hebben we een strak blauwe lucht. Eerst vanmorgen wat gelopen, maar aangezien de KannieBaal het enorm in zijn rug heft gekregen bij het opstaan, ging dat niet zo n goed. Hij is op een gegeven moment maar op een  bankje gaan zitten,  terwijl mevrouw J. verder liep. En nog steeds is het niet over, maar we gaan zo wel dineren. Drie gangen krijgen we hier en gisteravond was daar lekker. De KannieBaal neemt straks even zijn fototoestel mee om wat foto's te maken van het eten en het menu. Maar dat is voor morgen.

Het valt wel mee

Met ons uitzicht, gisteren maakte de KannieBaal maar een grapje. Een foto vanaf het balkon naar de ene kant, met een stukje boom.

Zeezicht

Mevrouw J. heeft één prachtig hotel geboekt aan de Franse kust. En speciaal een kamer met zeezicht. Nou.....dat hebben we geweten. We komen de kamer in, doen de balkondeuren open en wat zien we?

Poffers

De spullen die we mee gaan nemen zijn ingepakt. De KannieBaal heeft de auto net eventjes een beetje gewassen, zodat we ons aan de kust kunnen vertonen. Want morgenochtend gaan we naar la Cavaliere. Mevrouw J. heeft een prachtig hotel gereserveerd, aan het strand en als het goed is hebben we een balkon en uitzicht op zee. Nou.......wie wil dat niet? Alsof je bijvoorbeeld aan de Noordwijkse boulevard zit. Maar dan aan de middellandse zee natuurlijk. Morgen zullen we een foto plaatsen van ons uitzicht, nu even verder met inpakken.

Hastalapasta

De KannieBaal gaat vanavond pasta koken (of heeft het al gekookt, afhankelijk wanneer dit blogje geplaatst wordt). Niet te veel maken,  want morgenavond gaan we naar de kampieng en zondag gaan we naar het zuiden. Dus  simpel koken, uitje, tomaten, verse tijm, restje pastasaus, pasta en geraptste kaas, dan wordt het wel wat.
Het is nog steeds prachtig weer, maar volgende week komt er weer een mistral aanzetten. Maar daar zullen we niet zo veel last van hebben hopen we, die waait richting Marseille en wij gaan de andere kant, zeg maar de Italiaanse kant op. Maar dat is zondag pas, eerst hebben we nog een vrijdagavond en een zaterdag te gaan, dus dat is een heerlijk vooruitzicht. We vermaken ons nog steeds uitstekend, alhoewel de ongelezen boekenvoorraad begint te slinken. Maar dat moet ook.

Beetje

Beetje van dit, beetje van dat. Dat was het wel vandaag. Even om een brood naar de bakker, even naar de kampieng om wat af te spreken, beetje zwembad schoonmaken, beetje zwemmen, beetje lezen, beetje dutje doen, beetje de dikke jongen inpakken (gaan we toch niet meer gebruiken), beetje de grote buitenkast reorganiseren, straks beetje uit eten. Kortom....zware dag vandaag. Meer valt er niet over te zeggen.
Zie nu pas dat het bericht van gisteren niet geplaatst is. Bij deze, met het bericht van vandaag. Soms gaat het wel eens fout hier.

Knoeien

We gaan vanavond barbeknoeien, dus de KannieBaal is bezig met de openbare vleesverbranding en mevrouw J. maakt de bijlagen, zoals daar zijn: salade, sausjes en andere lekkernijen. En als alles klaar is eten we het op en daarna moeten we alles weer afwassen. Dat is één van de redenen om uit eten te gaan, het is hier wat prijs betreft altijd goed te doen en je kan na afloop zo weer vertrekken. Wel even betalen natuurlijk.