Vanochtend zei mevrouw J. bij het ontbijt, dat we de bergen in zouden gaan. En wel te voet. Daar zag de KannieBaal wel tegen op natuurlijk. Maar gelukkig zag hij op een bord langs het pad, dat de berg maar 875 meter hoog was. Evengoed nog een hele klim natuurlijk, want we begonnen natuurlijk wel op zeeniveau. En echt heel duidelijk was het pad ook niet. Maar stijgen deden we wel. Het was een hele klim. En toen we op zo'n 500 meter hoogte waren vond de KannieBaal het wel genoeg. Morgen doen we dat andere stuk omhoog, dan hebben we een auto, dat gaat wat makkelijker, vond hij. Gelukkig kon mevrouw J. zich daar snel in vinden, dus liepen we weer naar beneden. En dat ging een stuk gemakkelijker. En weer op zeeniveau aangekomen zijn we nog even naar het walvisskelet gelopen. Die is een paar jaar geleden hier aangespoeld en na het villen enzo hebben ze het skelet weer in elkaar gezet en op 2 palen gezet. Het kleine meneertje zou dat wel mooi vinden, maar gelukkig hebben ze dat in Ratunalis bij hem om de hoek ook wel. Hoeft hij niet helemaal hier heen te gaan. Overigens hebben we mooie planten gezien onderweg en nog een kudde schapen. Geen herder. Ook geen hond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten