Weer thuis

Nu de KannieBaal weer thuis is, moet hij de blog wel goed gaan oppakken. Want anders vergaat hem de lust om elke dag en stukje te maken. Als je in den vreemde bent ben je genoodzaakt om wat te schrijven, al is het alleen maar om het thuisfront op de hoogte te houden. Maar als je zelf ook thuis bent is er geen thuisfront meer, als je begrijpt wat ik bedoel. Eerst maar even terug naar de laatste dag. Die verliep niet helemaal naar behoren. We kwamen terug van de excursie naar de oulikoulia-vallei, prachtig weer, dus op naar het zwembad. Alleen hadden de fransen blijkbaar vrij gekregen, althans hun kinderen en die waren dus in grote getale op komen dagen. Een gekrijs en geschreeuw van jewelste leverde dat op, zeker toen de franse moeders zich er ook nog mee gingen bemoeien. Machtig.....wat kunnen die franse wijven schreeuwen! We zijn maar weg gegaan en hebben een rustig plekje opgezocht. Later op de kamer kreeg J. een aanval van buikloop, ze lag te trillen en schudden in bed van de koude koorts. Ze ging ook niet mee eten, dus de KannieBaal ging met het nederlands/belgische animatieteam eten. Maar later kreeg de KannieBaal ook last van buikloop, dus het werd een onrustig laatst nachtje. En om 6 uur 's morgens ging de wekker. Gelukkig had de Ronit zijn zwarte werk gedaan dus geen last van buikloop meer. Alleen waren we allebei bijzonder gammel. En het wachten op bus, vliegtuig ( met ook nog een tussenstop in Adagir), koffers, nog een keer bus maakte het allemaal niet veel beter. Tegen zessen 's avonds waren we thuis. En later kregen we nog amerikaanse verhalen te horen. Heel spannend allemaal, dat willen wij ook wel mee gaan maken.